Skarpety były tak popularne w epoce Wikingów, jak są obecnie, dla obydwu płci. Technika, jaką stosowano przy robieniu skarpet była w dużym stopniu podobna do szydełkowania i nazywała się naalbinding. W języku polskim nie ma dobrego odpowiednika dla tej nazwy, stąd dalej nazywać będziemy tę technikę "tkaniem igłą" a produkty "zrobionymi igła" lub "na igle".

Historia

Technika wytwarzania tkaniny poprzez zaplatanie pętelek z wełny za pomocą igły datuje się na okres neolityczny. Najwcześniejsze znaleziska (wełniana rękawiczka), które bez wątpienia mogą być określone jako naalbinding pochodzą z Asle Mose, ze Szwecji, datowane na ok. III do IV w. n.e., lecz do tego czasu technika ta była już bardzo rozwinięta. Z ok. IV-VI w. z Egiptu pochodzą skarpety, do złudzenia przypominające robotę na drutach, i z tego powodu technikę tę nazywa się czasami 'robótka na jednym drucie'.

Z Epoki Wikingów pochodzą dwa przykłady rękawiczek z Islandii i fragmenty robótek z grobów z Finlandii. Mamy też fragment brokatowej złotej taśmy jedwabnej z X wieku z Mammen, Dania, oraz czapkę z IX-X wieku, z Antinoe, Egipt. Krótkie skarpetki do kostek znaleziono w Yorku, Wielka Brytania, a podkolanówki w średniowiecznej Szwajcarii. Z Nowogrodu

pochodzi dziewięć fragmentów tkaniny wykonanej tą techniką, lecz tylko jeden datowany jest na X wiek, pozostałe są późniejsze. Otwartą kwestią pozostaje pytanie, czy skarpety były szeroko rozpowrzechnione wśród Anglosasów. Dowody ze znalezisk są niejednoznaczne, skarpetki do kostek znaleziono w Yorku, Wielka Brytania, a podkolanówki w średniowiecznej Szwajcarii. Z Nowogrodu pochodzi dziewięć fragmentów tkaniny wykonanej tą techniką, lecz tylko jeden datowany jest na X wiek, pozostałe są późniejsze. Otwartą kwestią pozostaje pytanie, czy skarpety były szeroko rozpowrzechnione wśród Anglosasów. Dowody ze znalezisk są niejednoznaczne, gdyż zazwyczaj okolice stóp w grobowcach nie zachowały się w zbyt dobrym stanie. Być może dziewczynka z grobu C7 w Totternhoe, Bedfordshire, miała na sobie pończochy lub skarpety, lecz opieramy się jedynie na odcisku jej stóp w błotnistej ziemi. Słowa meo, socc i caerles oznaczające jakiś rodzaj okrycia dla stóp, występują w tekstach Anglosasów, lecz czy oznaczały one skarpety, pończochy czy buty, tego nie wiemy. W anglosaskich manuskryptach na ilustracjach widzimy obydwie płcie w butach do kostek, które zakrywałyby krótkie skarpetki lub gołą stopę. Mężczyźni ubrani są w lużne na udach, zebrane wokół łydek owijaczami spodnie. Jednakże, np.: skandynawski król Knut (w BL Stowe MS 944 z 1020-30 roku) jest ubrany w przylegające spodnie lub skarpety do