technik, jakie kucharze w Średniowieczu znali. Jeśli więc tylko dany składnik lub technika był dostępny wtedy Dracończyk użyć się go, gdy mu to tylko do potrawy pasować będzie, nie zawaha.
    Na koniec więc napisać wypadałoby skąd dokładnie owe inspiracje idą i czym kuchnia nasza charakteryzuje się. Tak więc inspiracje z narodowych dawnych kuchni Słowian i Rusinów czerpiemy oraz wzbogacamy nasze jadłospisy o dodatki z Bizancjum, a, jeśli tylko się uda, sięgniemy też do kuchni Wikingów. Wiele nasza kuchnia zawdzięcza "ludowym" potrawom polskim po odfiltrowaniu z nich oczywiście tego, czego w Średniowieczu dostaćby sie nie udało. Staramy się też ile się da wyprodukować we własnym zakresie z najprostszych substratów. Co zaś charakterystyczne dla naszych potraw to, że wiele w nich tłuszczu zarówno zwierzęcego jak i roślinnego, wiele drożdżowych i na zakwasach robionych ciast puszystych, mnóstwo mięsa i serów pod każdą postacią. No i oczywiście smalcu! Tego białego złota darowanego nam przez szczodrobliwego Skwarowita w wielkiej obfitości i mnogości odmian. Jako zaś,

że dawne czasy warzyw wielu nie znały, z owych przede wszystkim czosnkiem i cebulą się raczymy. Zacna to kuchnia, ale jak mówi jedna z naszych pieśni:

  "Piękne są uczty Dracońskie,
  Komu dał bóg wątroby dwie!"

    Jak mawiają starzy Dracończycy: "Smocznego!"

                Daeris d'Ostear