i poznać mógł, za czem wodzowie owi potężni rozpocząć mogli kontakty oficjalne. Te zaś szybko współpracą zaowocowały, która im obu ku ulepieniu sytuacji politycznej w Midgardzie wedle swoich potrzeb posłużyć miała.

    Tak też i Książę wkrótce swoje cele zrealizować w Midgardzie zapragnął. Gdy ów maj gorący rozpoczął się Wszebor wasalom swym i wszelkim innym poddanym rozkazał

stawić się zbrojnie w Brochowie aby móc przeglądu wojsk swych dokonać i o ich mocy

przekonać. To zaś co zobaczył oko mego pana ucieszyło wielce, bowiem przekonał się o tym

że wojska jego godne są swego wodza i stanowią siłę, której żadna inna siła w Midgardzie łatwo nie zmoże. Zdobywszy tedy armię zdolną cele jego światłej polityki uchwycić i utrzymać Książę Wszebor drużynnikom swym uchylił rąbka tajemnic swych najbliższych poczynań, którychśmy z radością wysłuchali. Z radością, bowiem znaczyły one, że czas nam wreszcie w pole ruszać i chwały wojennej zażyć.

    Książę od czasu pewnego posłów Jarla przyjmował i swoich słał do Winlandu, przez których wodzowie do porozumienia doszli, które kształt granic w Midgardzie na czas jakiś ustalić miało w zamiarze. Tak też i niedawni wrogowie broń przeciw sobie wymierzoną na bok odłożyli, i każdy swymi sprawami się zajął. Jarl Sigurd rozpoczął zaraz polityczne działania mające na celu rozbicie Sojuszu Elderlandzkiego, który wciąż się jego władzy opierał. A że to mistrz politycznej intrygi wkrótce jego starania niespodziewany a pomyślny dlań efekt przynieść miały. Mój pan zaś wcielać w życie począł to, co drużynie swej wcześniej przedstawił.