polerowanie i nacieranie kredą, co było niezbędnym przygotowaniem przed pokrywaniem pergaminu tekstem, wykonywali sami.
        Pergamin był zazwyczaj sprzedawany na tuziny. Przykładowa cena pergaminu, pochodząca z zapisów Sainte-Chapelle w Paryżu z roku 1298, to 194 livres i 18 sous za 972 tuziny.
        Pergamin jest niezwykle trwały, może pozostać tysiąc lat w niezmienionym stanie. Dobrze przygotowany jest cienki, miękki, zamszowy i łatwo go zwinąć. Strona z której usunęliśmy włosy jest ciemniejsza, kremowa (na skórze owczej) lub brązowawa (na skórze koziej). Czasami przy użyciu lupy można dojrzeć małe kropki tam, gdzie kiedyś znajdowały się cebulki włosowe.
        Warto jeszcze poruszyć kontrowersyjną sprawę tzw. pergaminu macicznego. Chodzi o niezwykle delikatny pergamin, uzyskiwany ze skóry płodów cieląt, wychwalany w licznych średniowiecznych podręcznikach dla skrybów. Termin ten jest wciąż używany na określenie pergaminu zastosowanego m.in. w miniaturowych Bibliach Paryskich. Istnieją dowody, że skóry płodów były bardzo cenione i pożądane. Prawdą jest

też, że pergamin taki jest bardzo delikatny i cienki. Jednak trudno uwierzyć, iż zabijano tysiące płodów dla produkcji bazy piśmienniczej. Bardziej prawdopodobne jest, że dzielono skórę dorosłego zwierzęcia na dwie warstwy, uzyskując cienki pergamin, a termin "pergamin maciczny" stosowano raczej do jakości a nie do źródła pochodzenia pergaminu.