iedy skończono już przepisywanie i ilustrowanie księgi, była ona wciąż w postaci luźnych pakietów (po sześć, osiem czy dziesięć złożonych na pół kartek). Należało je teraz ułożyć według kolejności a było to zadanie sprzedawcy księgi, czyli tego, kto przyjął zamówienie na manuskrypt, znalazł skrybów i ilustratorów a teraz dopilnuje dokończenia pracy nad danym dziełem. Przed oprawieniem manuskryptu księgarz musiał oczyścić księgę ze wszystkich dopisków czy notatek, pozostałych po wielu etapach pracy. We wczesnym średniowieczu, kiedy produkcją książek zajmowali się głównie zakonnicy, księgi oprawiał jeden z mnichów, który znał się na tym rzemiośle. Np.: według zapisków z X wieku słynny manuskrypt Lindisfarne Gospels został oprawiony przez biskupa Ethelwalda, z kolei inny biskup, święty Osmund z Salisbury (1099 r.) został wynagrodzony przez Williama z Malmesbury za własnoręczne oprawienie manuskryptów katedralnych. Ale nie wszystkie księgi oprawiano, zdarzały się manuskrypty zawinięte w tkaninę i tak umieszczane na półkach bibliotek zakonnych.
        Od najwcześniejszych czasów kiedy manuskrypty przyjęły formę książek a nie zrolowanych kartek, stosowano metodę

przeszycia pakietów przez środek zgięcia. Najwcześniejsze przykłady oprawionej książki pochodzą z czwartego wieku. Pakiety kartek są zszyte przez środek ściegiem łańcuszkowym, następnie przyszyte do następnego pakietu, itd. Ta technika była stosowana w Europie zachodniej oraz w Grecji i świecie Orientu. Do dnia dzisiejszego jest stosowana w Etiopii.
        Wraz z rozwojem epoki średniowiecza zaczęto stosować inną technikę, mianowicie manuskrypty były doszywane do taśm rzemiennych lub sznurkowych, umieszczonych wzdłuż grzbietu książki. Nić idzie przez środek każdego pakietu kartek, następnie przez taśmę, i tak kilka razy. Każdy pakiet był tak dokładnie przyszyty. Od XII wieku szycie odbywało się z pomocą ramki. Było to drewniane urządzenie ustawiane pionowo na stole. Taśmy przeznaczone na grzbiet były przymocowane prostopadle do owej ramki. Pierwszy pakiet kartek kładziono na stole grzbietem do góry i przyszywano do taśmy. Następnie przykładano drugi pakiet, dociskano drewnianą listewką dla uzyskania sztywności i przyszywano go do taśmy. I tak aż do przyszycia całej książki. Szycie było najbardziej czasochłonną czynnością przy oprawianiu manuskryptów.